HET IS ALLEMAAL GOUD WAT ER BLINKT

Met een temperatuurverschil van zo’n 35 graden celcius arriveerden we om tien uur met ons 15 koppige groep in de ochtend in Yangoon. Een busrit door de hectische zaterdag drukte brengt ons direct naar het Clover Hotel. Aan ieders gezicht te zien is het tijd om even op adem te komen dus is er tot 16.00 uur een break. Om half vijf verzamelen we in de lobby van het hotel waarbij menig gezicht nog in de ‘plooi’ moet komen.
Eenmaal buiten begeven we ons richting de Shwedagon Pagode dit onder leiding van onze lokale gids genaamd Tehteh. Pfff je moet er even aan wennen. Aan het Engels, aan het tetteren en aan haar uitspraken. Besloten wordt om maar meteen de sfeer te pakken van het land en te gaan lopen. De tempel ligt op een kleine 10 minuten van het hotel, maar wij zijn al snel een 45 minuten verder voor we de Shwedagon bereiken. De straat er naartoe is een exotische beleving met traditionele medicijnmannen, talloze eetstalletjes, verkopers van religieuze offerspulletjes. Net voor de tempel is het verplicht je schoenen uit te doen. Een ware strijd is het om zelf controle te houden over je schoenen. Immers talloze kinderen proberen je een plastic zakje te slijten om je schoenen in te doen. Maar eenmaal uit hebben zij de schoenen al (of je het wilt of niet) in het zakje waarna je als het ware je eigen schoenen van hun kunt terugkopen. Diversen van ons zijn de klos. De pagode ligt op een groot complex wat met een beklimming van een 100 treden wordt bereikt. Maar de klim is alleszins de moeite waard. Imposant, ongelooflijk, fantastisch en tal van andere superlatieven klinken tegen de ondergaande zon. We zijn op de mooiste tijd van de dag. Juist nu kleurt alles nog meer goud. Als groep lopen we kloksgewijs rond de pagode met de talloze tempels en boedha’s, een vergelijkbaar complex vind je niet. Terwijl van de oostelijke ingang richting de noordkant lopen gaat de zon langzaam onder en verlichten de spots de 98 meter hoge, met 50.000 kilo bladgoud en vele duizenden kostbare edelstenen bedekte pagode. De lokale bevolking offert, bid, loopt rond en wij… genieten. Iedereen is onder de indruk en ondanks dat een aantal van ons aardig wat reiservaring hebben vinden zij dit toch wel uniek. Rond de klok van 19.00 uur en na een stevige wandeling richting onze bus rijden we downtown Yangoon Chinatown. Het is er een drukte van belang op de avondmarkt, er wordt gekocht, verkocht, afgewogen, gepast, en gehandeld. Als groep wurmen we ons een voor een door de mensenmassa. Tijd om te gaan eten. We komen terecht in een superklein ‘local’ restaurant dat in korte tijd compleet wordt omgebouwd om ons met zijn vijftienen te voorzien van Mandalay Bier en een Birma bbq bestaande uit noodels, rijst, garnalen, varkenspiesjes, lotusvrucht en andere lokale lekkernijen. Alleen bij de kipsateetjes waren er wat bedenkelijke gezichten en weinig liefhebbers want ze waren niet van kipfilet zoals Rens al opmerkte maar van het onderste gedeelte van de kippenpoten. Eenmaal terug bij het hotel kiest een groot deel om er een goede nacht van te gaan maken. Een klein groepje wurmt zich nog op een 60 cm diep terras waar men op een rijtje nog een laatste biertje drinkt en de nachtelijke pracht van de verlichtte Shwedagon aanschouwt. Het duurt echter niet lang voor bij iedereen ‘het licht uitgaat’.